Bir Baba Ocağında Dirilen Hayat

DÜZCE – Düzce’nin Darıyeri Hasanbey Köyü’nde yaşayan Tuğrul Aksu (AKHUSBA), annesi ve babasının vefatlarının ardından, baba ocağına sahip çıkarak hayatını üretim ve vefa üzerine inşa etti. Emekliliğin ardından toprak ve doğa ile kurduğu bağ, sadece kendisine değil, ailesine ve köyüne de örnek olacak bir yaşam sundu.

Anne ve Babanın Ardından Gelen Sessiz Karar

Tuğrul Aksu’nun hikâyesi, kişisel bir vefa yolculuğu olarak başladı. Annesi Nezahat Kabıpha, uzun yıllar süren diyaliz tedavisinin ardından 2021 yılında vefat etti. O dönemde otobüs şoförlüğü yapan Aksu, annesinin ardından mesleğinden emekli oldu. Bu kez yalnız kalan babası Nevzat Aksu’nun yanında olmaya karar verdi. Kendisi gibi babası da yıllarca şoförlük yapmış daha sonra şoförlüğü bırakarak köyde tarım ve hayvancılıkla uğraşmıştı. 2023’te babasının vefatına kadar onun hizmetini gördü, son zamanlarını birlikte geçirdi.

Bir Evden Bir Hayata: Toprağa Dönüş

Üç kız kardeşi ve bir erkek kardeşi bulunan Tuğrul Aksu, baba ocağını yaşatmak için köklü bir karar aldı. Baba yadigârı ev, tarlalar ve ahır yeniden düzenlendi. Babasını gibi köydeki hayatına devam edecekti Küçük çaplı bir çiftlik kurdu. Önce birkaç tavuk ve sığırla başladığı üretim, zaman içinde büyüdü. Bugün 13 sığıra, yüzlerce yumurtaya, bereketli tarlalara sahip bir düzene dönüştü.

“Annemin komşusuna bıraktığı iki koçan GDO’suz mısır vardı. Onları toprakla buluşturdum. Şimdi o mısırlar çoğaldı; tarlamda saf tohumlar yetişiyor.” — Tuğrul Aksu

Üretimde Sessiz Bir Devrim

Yeni bir traktör ve tarım aletleri edinen Aksu, köyde atıl durumda olan pek çok tarlayı kiralayarak yonca ekti. Hem hayvanlarının yem ihtiyacını karşıladı hem de süt üretimini ve satışını artırdı. Bugün;

• Bahçesinden sebzesini topluyor,
• Kümesten taze yumurta alıyor,
• Sığırlarından süt sağarak çevresine satıyor,
• Komşuların tarlalarını sürüyor, otlarını biçiyor,
• Sonbaharda kışlık odununu kendi hazırlıyor.

Tüm bu işleri tek başına, hiçbir yardımcı olmadan yürütüyor.

Kardeşlerine Hatıra, Toprağa Sadakat

Aksu Ailesi, uzun zamandır heyecanla bekledikleri yeni bir aile ferdini; Alparslan Aksu’yu karşılamaya hazırlanıyor.

Baba ocağında yeşeren bu umut, yalnızca bir bebek gelişinin değil; nesiller arası bir bağın da habercisi. Tuğrul Aksu, sahip olduğu toprağın ve doğal zenginliklerin aslında gelecek kuşaklara, yani Alparslan’a “ödünç” bırakıldığının bilinciyle yaşıyor.

Kardeşleri yılın belli dönemlerinde baba evine geldiklerinde, çocukluklarının izlerini hâlâ o evde bulabiliyorlar. İnsan nefesiyle anlam kazanmış nice anıya tanıklık eden o duvarlar, annelerinin kaynattığı reçelin kokusunu, babalarının keyifle tüttürdüğü tütünün izini, tarlalardaki mevsimsel sessizliği ve avludaki taşların serinliğini hâlâ içinde saklıyor.

Aksu ailesi için bu ev, sadece bir yapı değil; geçmişin yankılandığı, geleceğe umut taşınan bir yuva.

Tuğrul, onlara sadece bir ev değil, çocukluklarının kokusunu duyabildikleri bir hatıra mekanı olarak koruyor.

Kardeşlerine ağabeylik yaparken, aynı zamanda anne ve babalarının anılarını da yaşatıyor.

Bir Yaşam Biçimi: Toprağın İyileştirici Gücü

Tuğrul Aksu için bu hayat bir zorunluluk değil, bilinçli bir tercih. Göç etmek yerine toprağına dönmeyi seçti. Bugün yalnızca geçimini değil, aynı zamanda huzurunu da toprağından sağlıyor. Doğayla uyum içinde bir hayat kurdu. Geçmişe sahip çıkarken geleceğe örnek oluyor.

“Bu evde sadece yaşıyor değilim; bu evin hafızasını taşıyorum. Toprak insana unuttuklarını hatırlatıyor. Sessizdir ama sadıktır.” — Tuğrul Aksu